خاک‌های دانه‌ای بسیار سست ممکن است بر اثر ارتعاشات ناشی از تجهیزات و ماشین آلات اجرای ساختمان و نیز بارهای ترافیکی، دچار نشست بیش از حد بشوند.
امروزه پایدارسازی به روش‌های نیلینگ و خرپای فولادی، متداول ترین روش‌های پایدارسازی گود در سطح کشور هستند. هر کدام از روش‌های مذکور دارای مزایا و معایبی نسبت به یکدیگر هستند که با بررسی جمیع آن‌ها زیر نظر مشاور پایدارسازی مجرب، کارفرمایان محترم در هر پروژه اقدام به انتخاب روش مناسب می‌نمایند.
اجزای نیلینگ و قسمت‌های مختلف آن به صورت کلی شامل این موارد می‌شود: میخ‌های فولادی، دوغاب سیمان، دستگاه حفاری نیلینگ، مهره، واشر، صفحات نگه‌دارنده و نوارهای زهکشی.
انتخاب دقیق تجهیزات و امکانات در فرآیند سیستم میخ کوبی از اهمیت بسیاری برخوردار است. در ادامه، به معرفی برخی از این دستگاه‌ها و تجهیزات می‌پردازیم:
امکان اجرا در سطحی پایین تر از سطح آب زیرزمینی وجود ندارد
عوارض سطحی شامل تاسیسات شهری، ساختمان ها و معارضات مجاور گود،
البته باید در نظر داشت که اگر اجرای این میخکوبی توسط افراد مجرب و باتجربه انجام گیرد پیچیدگی‌ها و معایب آن به حداقل ممکن رسیده و به‌راحتی اجرا خواهد شد.
با توجه به ویژگی‌های منحصر به فرد هر گود و وجود عدم قطعیت ها و تنوع متعدد در:
چراکه از مقاومت خاک طبیعی به عنوان یکی از المان‌های دخیل در پایداری گود همراه با المان های ارزان قیمت استفاده می شود. برای گودهای عمیق‌تر استفاده از سایر روش‌ها مانند انکراژ و یا ترکیب آن با نیلینگ رایج است.
نکته حائز اهمیت در این روش این است که نیروی کششی در میخ‌ها زمانی فعال می‌شود که مقداری جابجایی در سیستم رخ دهد. این موضوع ممکن است در ساختمان‌های مجاور با کاربری حساس مشکل ایجاد کند.
همچنین، در این مرحله، اجرای نوارهای زهکش ژئوکامپوزیت نیز ضروری است.
پس از تزریق دوغاب در چاله‌ها، برای جلوگیری از فرسایش و هوازدگی خاک، جلوگیری از ریزش خاک در فضاهای نیلینگ چیست بین نیل‌ها و حفظ یکپارچگی نیل‌ها، روی سطح خاک مش‌گذاری و شاتکریت شده و با شمشه کشی صاف می‌شود.
روش نیلینگ (میخکوبی) و انکراژ (مهارکوبی) هر دو جزو سازه‌های نگهبان و از روش‌های رایج و مرسوم جهت پایدارسازی گودبرداری به شمار می‌آیند.
درواقع، مکانیزم اصلی روش میخ گذاری، دوختن ناحیه فعال به ناحیه مقاوم است. به همین دلیل، به این متد گاهی دوخت به پشت نیز گفته می‌شود.